Al onze patiënten die worden verzorgd in het kader van de medisch-chirurgische missies in het buitenland of ook in het kader van uitwisselingen met België, worden strikt gekozen op basis van hun medisch dossier.  De Keten van Hoop stelt een voorafgaand onderzoek betreffende de opvangpolitiek en doorwijzing van patiënten, bedoeld om in geen geval de ongelijkheid in toegang tot gezondheidszorg te versterken.

Voor het proces van selectie van de patiënten, zal de NGO beroep doen op lokale medische partners en/of geselecteerde dokters om sociale onderzoeken te voeren met het doel na te gaan of de patiënt kan bijdragen en om al dan niet te bepalen of :

• De patiënt kan opgenomen worden in een “sector Keten van Hoop” om de kosten te verlichten van de medische opname
• Fondsen kunnen gemobiliseerd worden om de kosten van de opname te dekken. Dit zowel voor zorgen verstrekt in België als in het buitenland tijdens missies.

In dezelfde logica, zullen specialisten die de kinderen doorverwijzen geen rekening houden met geografische- noch sociale criteria (regio’s, bepaalde ziekenhuissectoren of voorkeuren) in de selectie van de patiënten.  Ze stellen gewoonlijk een consultatie voor in een universitair ziekenhuis met een diversiteit aan patiënten, volgens een systeem van verwijzing eigen aan het land van interventie van de NGO.

Verder initieert De Keten van Hoop ook een reeks proactieve acties bedoeld om de toegang tot gespecialiseerde gezondheidszorg te verbeteren:

• Geografisch: gezien de universitaire ziekenhuizen zich meestal in grote steden bevinden, worden acties ondernomen om een rechtvaardigere geografische verwijzing in de DRC mogelijk te maken, bv. vormingsmodules en sensibilisering in ziekenhuizen buiten Kinshasa (workshops ter plaatse voor beroepsmensen in heel het land); in Senegal (workshops ter plaatse voor beroepsmensen in heel het land) en in Benin (opzetten van een breed communicatienetwerk in het land).
• Financieel: de gespecialiseerde zorgen zijn relatief duur en de systemen van gezondheidszorg in de interventielanden van de NGO zijn meestal disfunctioneel of onbestaand.  De NGO wenst dus de financiële obstakels voor de toegang tot gezondheidszorg te verminderen door het zoeken naar alternatieve en tijdelijke oplossingen zoals het creëren van solidariteitsfondsen, samenwerking met mutualiteiten voor lokale gezondheidszorg, caritatieve verenigingen of ondersteuning door ziekenhuizen in de landen van interventie.